Μεταμόρφωση

Γεννιόμαστε ελεύθεροι και μεγαλώνουμε για να γίνουμε σκλάβοι... γύρισε και μου είπε κοιτάζοντας με σταθερά μέσα στα μάτια. Καθίσαμε στο παγκάκι, στον Εθνικό Κήπο σχεδόν ταυτόχρονα. Ήθελα ησυχία. Ήθελα λίγο χρόνο μόνη με τον εαυτό μου. Ήθελα την ψευδαίσθηση έστω, ότι ζω σε μια ανθρώπινη πόλη που αναπνέει οξυγόνο και πορεύεται στον χρόνο μαζί με την φύση γύρω της. Την ψευδαίσθηση της φύσης. Τα ακούσματα, τα χρώματα και τις μυρωδιές της. Όχι αυτό το βρώμικο γκρι... Δεν την γνώριζα... Γεννιόμαστε ελεύθεροι και μεγαλώνουμε για να γίνουμε σκλάβοι... Σκλάβοι της εκάστοτε κουλτούρας και των παραδόσεων του τόπου και χρόνου μας, σκλάβοι των παγιωμένων απόψεων των άλλων, σκλάβοι της ομαδοποίησης και κυρίως σκλάβοι παραμορφωτικών καθρεφτών, κάτι που οι άλλοι αποτελούν, είτε εξιδανικεύοντας εμάς είτε απορρίπτοντας μας. Την κοίταξα καλύτερα. Απλός, καθημερινός άνθρωπος. Τίποτα κραυγαλέο επάνω της. Μεγαλώνουμε για να γίνουμε ενοχικά και εύκολα προς χειραγώγηση άτομα... Σταύρωσε τα πόδια της και έβαλε την τσάντα της στο πλάι. Γεννιόμαστε για να περπατήσουμε σ' αυτή την γη με τα δικά μας βήματα κι' αντί αυτού περπατάμε στα βήματα των άλλων, των πολλών άλλων, που κάποιοι πριν τους έμαθαν και εκείνους να χάνουν το προσωπικό τους βήμα. Το μέτρο των άλλων... άσχετα από νόηση, ηθική, αισθητική και καλλιέργεια του νου και της καρδιάς... Μεγαλώνουμε όχι ως άνθρωποι αλλά ως στατιστικά νούμερα ανήκοντας σε εκάστοτε ομάδες χωρίς ποτέ να ανήκουμε στον εαυτό μας... Ήπια μια γουλιά από τον καφέ στο πλαστικό κύπελλο και άναψα τσιγάρο. Είχε όλη την προσοχή μου. Η μαθητεία μας δεν έχει ως βάση την αυτογνωσία και την αγάπη του εαυτού μας και του άλλου, όπως κατά την γνώμη μου θα έπρεπε, αν και αυτή είναι η δική μου γνώμη... αλλά το πως θα ταιριάξουμε στο παζλ της κοινωνίας που ήρθαμε για να ζήσουμε... τυφλοί, μισότυφλοι όσον αφορά την ύπαρξή μας και κατ' επέκταση την ύπαρξη των γύρω μας. Ακρωτηριασμένοι περπατάμε... παραπαίουμε ακολουθώντας το νουθετιστικό δάκτυλο, εκείνο το καλοπροαίρετο φαινομενικά .... εκείνο που μόνο το “καλό” μας θέλει και είναι πάντα μπροστά μας για να μας συμβουλεύει, να μας δείχνει... Και τι αξίζουμε εμείς, τι είμαστε για να ορθώσουμε τη δική μας οπτική, το δικό μας συναίσθημα, το δικό μας υγιές εγώ, ταπεινά...δεν λέω αλλοιώς... τι αξίζουμε άραγε αν δεν είμαστε αυτό που "πρέπει"... ; Σταύρωσε τα πόδια της από την άλλη πλευρά και έφτιαξε μια πτυχή της φούστας της. Συνηθίζει η ματιά μας τελικά να κοιτά στον καθρέφτη ένα δύσμορφο πλάσμα, χάνοντας την ικανότητα να δει καθαρά την ομορφιά που περικλείει - όχι μόνο η δική μας ύπαρξη - εκείνο τον θεϊκό σπινθίρα που αναπνέει μαζί μας, μα και την αντίστοιχη ομορφιά των άλλων... Γινόμαστε “ο εχθρός μας”... και αντί η ζωή να είναι μαζί μας ...ένα ταξίδι αυτοανακάλυψης, υγιούς αναζήτησης, γίνεται πεδίο μάχης εσωτερικό, όχι για να ξεριζώσουμε τα όποια “αγριόχορτα” όπως θα κάναμε στον κήπο μας και να αφήσουν τα άνθη και τα δένδρα να αναπτυχθούν, όχι με στόχο την ομορφιά, αλλά μιας μάχης προσαρμογής σε ετερόκλητα δεδομένα, αλλότρια πολλές φορές , επιβεβλημένα για ιδιοτελείς σκοπούς, ταπεινούς, μικρούς και άνευ ουσίας... Κοίταξα τα μάτια της. Γυάλιζαν μισόκλειστα στην αντηλιά. Έντονα ! Γεννιόμαστε ελεύθεροι και άνθρωποι και καταλήγουμε σκλάβοι και υπάνθρωποι με βαριές ψυχικές αλυσίδες που η εκάστοτε “αυθεντία” μπορεί να χειρίζεται όπως θέλει... Οι ενοχές, η αυτοαπόρριψη, ο φόβος, ο θυμός , μας μετατρέπουν όχι σε αυτό που θα έπρεπε να γίνουμε, αλλά σε εγωπαθή , φοβισμένα, ανασφαλή άτομα, χωρίς αγάπη για εμάς, χωρίς αγάπη για τους άλλους, λες και η ζωή δεν είναι ένα ρίσκο, λές και η ζωή δεν είναι ένα θαύμα, λές και η ζωή είναι ένας ασφαλής , τακτοποιημένος τόπος... Ένα ζευγάρι μπήκε στο οπτικό μας πεδίο, αγκαλιασμένοι σφιχτά από την μέση, κλεισμένοι στον δικό τους κόσμο. Τους κοιτούσαμε αμίλητες για λίγο μέχρι που έστριψαν σε ένα μονοπάτι. Ναι, λες και είναι ασφαλής... συνέχισε... Φοράμε τα παραμορφωτικά γυαλιά μας, αυτά που μας έδωσαν και φροντίζουμε κατ΄επέκταση να τα φορέσουμε και στους άλλους... Με κοίταξε για λίγο αμίλητη χαμογελώντας, απομακρύνοντας μια τούφα μαλλιών που είχε πέσει στο πρόσωπό της. Ας σταθούμε λίγο... ας σταθούμε μέσα στην προσωπική ησυχία του νου μας και ας σκεφτούμε... ποια είναι η ζωή που θέλουμε να ζήσουμε ... όχι τα υλικά αγαθά... και πως εμείς θα σταθούμε και θα υποστηρίξουμε αυτή την ζωή... Ας σταθούμε λίγο, και ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας με χαμόγελο, ας κοιτάξουμε και τον άλλο δίπλα μας. Μαζί πορευόμαστε. Όλοι μαζί... Ας γίνουμε οι επαναστάτες του εαυτού μας... Σιώπησε. του αλλοτριωμένου... Ας γίνουμε αυτό που γεννηθήκαμε για να γίνουμε... Σιώπησε. ο καλύτερος εαυτός μας... Την κοίταξα. Γιατί μου τα λες όλα αυτά ; Γιατί ήθελες να τα ακούσεις μάλλον... σηκώθηκε απαλά και έφυγε...