Ένα ελάχιστο αφιέρωμα στον Άγιο Νεκτάριο , τον Άγιο της Υπομονής...

Ό,τι και να πεί κανείς για τον Άγιο Νεκτάριο είναι πολύ λίγο, πολύ φτωχό. Όσα «ευχαριστώ» και να του αναμέλψει κανείς είναι λίγα. Με την ευκαιρία της ανακομιδής των λειψάνων του που εορτάζεται στις 3 Σεπτεμβρίου, θα παραθέσουμε  ένα μικρό απόσπασμα από τη βιογραφία του που έγραψε ένα πολύ κοντινό του πρόσωπο, ο Σώτος Χονδρόπουλος, στο βιβλίο «Ο Άγιος του Αιώνα μας».

«Ακριβώς το καλοκαίρι του 1898, όταν έληξε η περίοδος των μαθημάτων, ο Σεβασμιότατος γενικός Διευθυντής της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής (Άγ. Νεκτάριος) έφθανε με κανα- δύο φίλους του στις Καρυές, στο Πρωτάτο.

.................................

«Ήταν μιά ταλαιπωρία να φτάσει στα Κατουνάκια, στο ησυχαστήριο των ζωγράφων Δανιηλαίων, στην ακροτοπιά, που όπως λένε, ψέλνουν αγγελικά. Αλλά υπερνικήθηκε από τον έρωτα που ένιωθε για βυζαντινές μελωδίες, για κατανυκτικούς ύμνους στην Υπεραγία Θεοτόκο. Στα Κατουνάκια,  οι περίφημοι ζωγράφοι Δανιηλαίοι από αδελφό σε αδελφό φύλαγαν το θησαυρό του αρχαίου μέλους, ισοκρατούσαν  και έμελπαν την υμνολογία, χρωματίζοντας το λόγο σαν άγγελοι. Κάτι το ασύλληπτο, το «ραντίζον την ψυχήν θεικήν δρόσον και αγαλλίασιν».  Στο ησυχαστήριό τους περίφημο για την αβραμιαία φιλοξενία του, εμόναζαν τότε κάπου δώδεκα αδελφοί, που ζούσαν με άκρα υπακοή μεταξύ τους απλότητα και αγάπη.  Εκτελούσαν τις ιερές ακολουθίες με τέτοια κατάνυξη που ο επισκέπτης λησμονούσε τα πάντα, αιθεροπιανόταν, ξέφευγε από τη χοική ουσία και επιθυμούσε να μη σαλέψει ποτέ από κεί. 

Οι Δανιηλαίοι δεν είχαν ειδοποιηθεί για την επίσκεψή του, δεν ήξεραν ποιός είναι. Παρουσιάστηκε με καλογερικό σκούφο με τα παλιά ράσα που χρησιμοποιοιύσε στην καλλιέργεια των λουλουδιών στον κήπο της Ριζαρείου, με χοντρές καλογερίστηκες αρβύλες. Είπε πως ήταν ένας μοναχός από την Αθήνα.

Τον υποδέχτηκαν όπως όλους, με εγκαρδιότητα και αβραμιαία καλωσύνη, και αφού τον εκέρασαν νωπά σύκα, φουντούκια με αγριομέλι, ευχαριστήθηκεν που θα έμενε μερικές μέρες κοντά τους, να παρακολουθήσουν τις ιερές ακολουθίες.

Αλλά τα λίγα λόγια του, περίεργο, είχαν ουσία, τόξευαν «ακτίνες θείου φωτός»!

Μετά τα κεράσματα, ο αδελφός Δανιήλ  από την αδελφότητα και ο Νεκτάριος, κατευθυνόμενοι προς τον φοβερό βράχο του Καρουλιού, συναπάντησαν έναν άγνωστο ερημίτη, μελαμψό, με καταμπαλωμένο κίτρινο ράσο, λιπόσαρκο, με δυό μεγάλα μάτια που σε καθήλωναν.

- Ευλογείτε.....ψιθύρισε ο Νεκτάριος. Κι απόμεινε εκσατατικός.

-Ο Κύριος αποκρίθηκε αυτός. Και μονομιάς έκανε παρατήρηση στον αδελφό Δανιήλ.

- Πώς  προπορεύεσθε αδελφέ, από τον Πενταπόλεως  (ο Άγιος Νεκτάριος ήταν Επίσκοπος Πενταπόλεως) τον προ πολλού ένταχθέντα μεταξύ των αγίων ιεραρχών;

Σα να τους κόπηκε η αναπνοή. Ο Δανιήλ απόμεινε να κυττάζει χαύνος. Ο Νεκτάριος κύτταζε τα μάτια του ερημίτη και σώπαινε. Η καρδιά του γοργοχτυπούσε. Είχε λοιπόν δίπλα του μιάν άγνωστη αγωνιστική ψυχή, ευλογημένη με το προορατικό χάρισμα!  Άθελά του δάκρυσε.

-Υπερευλογημένο το όνομα του Κυρίου μας αδελφέ, ψιθύρισαν τα χείλη του. Μην αναφέρετέ τι δια τον ταπεινόν δούλο του. Παρακαλώ... δεχτείτε τον ασπασμό  μου. Κι επλησίασε και έσκυψε να φιλήσει το ροζιασμένο χέρι του ερημίτη.

Εκείνος τραβήχτηκε με φόβο. Και σκύβοντας με τη σειρά του να φιλήσει το χέρι του επισκέπτη, βράθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο. Αντάλλαξαν εγκάρδιο ασπασμό.

-Χθές οι δαίμονες φρύαξαν.... ψιθύρισαν τα χείλη του ασκητή. Μετεβλήθησαν σε σμήνος μεγάλων κωνώπων, με έπληττον και προσπαθούσαν να με αφήσουν χάμω αναίσθητον. Πλήν όμως δεν ίσχυσαν εις το σημείον του Τιμίου Σταυρού, εις δε την  φράσιν «Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί Αυτού» εξηφανίσθησαν.

-Διατί;

Διότι θα μου εδίδετο η ευκαιρία να γνωρίσω έναν από τους μεγαλύτερους διώκτες των. Τι νέα από τον κόσμο;

-Τι νέα; Πόλεμοι, ατασθαλίαι, ζυμώσεις και...

-Καταλαβαίνω συμπλήρωσε ο ερημίτης. Κομπασμός, υπερηφάνεια νοησιαρχία.

Ακολούθησε σιγή.

Στο μεταξύ ο αδελφός Δανιήλ παρατηρούσε με έκσταση τον απρόσμενο εκείνο επισκέτη, που ήταν Επίσκοπος, και προσπαθούσε με λόγια συντριβής, να επανορθώσει την παράλειψη προσφοράς του ανάλογου σεβασμού.

-Σας αντιλαμβάνομαι Σεβασμιότατε, έπιασε να λέει ο ασκητής. Νοσταλγείτε την μόνωσιν. Αλλά αφού θεωρήσατε καθήκον να υπηρετήσετε αυτοπροσώπως τον λαόν, εφόσον αγαπήσατε τους συνανθρώπους...Θά’ρθει και η μόνωσις.

Τον κύτταξε πάλι στα μάτια και ξαναδάκρυσε.

- Τι φρονείτε δια τον εικοστόν αιώνα που έρχεται; Σιγορώτησε.

Ο ερημίτης δεν απάντησε αμέσως. Σήκωσε το βλέμμα ψηλά, πήρε βαθειά αναπνοή και είπε:

-Τέλος στα βασίλεια. Πόλεμοι, ανησυχία, σφαγαί, καταστροφαί. Κυρίαρχος  ο φόβος.

- Ο φόβος..... Επανάλαβαν τα χείλη του Δανιήλ.»

Περισσότερα για τον Βίο του Αγίου εδώ

Παραθέτουμε και ένα βίντεο για το γυναικείο ησυχαστήριο, την Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος που ίδρυσε ο Άγιος Νεκτάριος στην Αίγινα.  Ακούμε και τον ύμνο που εκείνος έγραψε, για την Υπεραγία Θεοτόκο, το «Αγνή Παρθένε».

Επιλέξαμε τα λόγια του κατανυκτικού ύμνου να είναι στην Αραβική. Το βίντεο αυτό έχει ανέβει από Χριστιανούς στο Χαλέπι στη Συρία. Τα αδέρφια μας που ανέβασαν αυτό το βίντεο, δεν ξέρουμε αν ζούν, ξέρουμε όμως σίγουρα ότι έχουν εγκαταλείψει τα κατεστραμμένα σπίτια τους. 

Ας μην τους ξεχνάμε, ας τους κρατάμε μέσα στην καρδιά μας, σαν ένα κεράκι, μιά προσευχή.  Ό  Άγιος ας τους προστατεύει. Έρχεται και η σειρά μας, σύντομα,  ας προστατέψει κι εμάς....

Aelius Maximus